PERUKO FAMILIA

Bazen behin Hego Amerikan (Perun) bizi zen familia bat. Familian aita, ama, hiru ume, aitite eta amama ziren. Amak Yolanda zuen izena. Ile luzea eta horia zeukan. Altua zen. Aitak Asmir zuen izena ile laburra eta kizkurra zuen.
Ume gazteenak Jakes zuen izena, ertainak Oier eta zaharrenak Araitz. Ama haurdun zegoen eta amamak ez zuen beste ume bat nahi. Aititek eta amamak ordaintzen zuten dena, etxea, janaria, umeen arropa... Umea jaiotzear zegoen eta amama gero eta aserreago. Aste bat geroago umea jaio zen. Amamak paseatzera eraman zuen eta abandonatu egin zuen. Amama etxera heldu zenean, parkean ostu egin ziotela esan zuen. Ama oso aserre zegoen amamarekin. Ez zuela gehiago paseatzera aterako. Aita, ama eta hiru umeak aurkitzen hasi ziren. Basotik, besteen etxeetan galdetzen... baina ez zuten aurkitu.
Amamak zubi baten azpian utzi zuen bambu artean ezkutatuta. Orduan bazkaltzera joan ziren. Umea ikusten bazuten etxera eramateko esan zioten. Inork ez zuen aurkitzen.
Asteak joan asteak etorri umeak desagertuta jarraitzen zuen.Umeak egun batean zubi azpian jolasten ari zirela, umea negarrez hasi zen. Umeak banbu artean begiratu eta umea agertu zen.
Ama aita eta umeak oso pozik zeuden urte bat joan zen eta amama ohitu egin zen.
DENAK OSO POZIK BIZI IZAN ZIREN!!!!!

Ane Abarrategi

La arena mágica

Había una vez, un hombre muy pobre que lo único que quería era poder alimentar a su familia.

Vivía en la playa con su mujer y sus dos hijos.

Su mujer se llamaba Lila, la niña Petunia, el niño Jirasol y el se llamaba Margarito.

Un día decidió dar un paseo por la playa así que se alejó algo de su casa y mientras andaba pensó haber de donde salia la arena.

Entonces se le ocurrió buscar la repuesta.

Estuvo andando muchas horas y empezó a escarbar. Al poco rato encontró un reloj de arena roto y la arena se salia hacia fuera.

Resulta qué de ese reloj salia la arena de la playa.

De repente salió la diosa Fortuna y le preguntó como se llamaba.

-Me llamo Margarito, soy un pobre que vive aquí cerca del mar.

-Te recomiendo qué cojas un puñado de esta arena, es una arena mágica y puedes pedir un deseo.

Le hizo caso y cogió un puñado.

-¡Deseo poder tener comida suficiente para alimentar a mi familia!

Cuando volvió a su casa no solo tenía comida, si no que también una casa nueva y nunca volvieron a pasar hambre.

June Rose Alfaro

Urdin argia

3.zikoa

Hagina gela

Bob Esponja

Nik deskribatuko dudan pertsonaia mutila da. Ez da benetan existitzen, telebistako pertsonaia delako. Bob Esponja edo Bobelaki deitzen da. Fondo de bikinin bizi da, piña batean bere marraskilo Garirekin.
Ez da pertsona, ez animalia, esponja bat da.
Bera beti kamiseta zuria, prakak marroiak eta korbata gorria eramaten ditu beti jantzita.
Bere lagunik oberena Patricio eta Calamardo dira.
Krustacio crujienten egiten du lan, eta kangreburger izeneko hamburgesak egiten ditu.
Herriko hamburgeserik honenak dira.
Bere lagunak, Calamardo klarinetea jotzen du eta Bob Esponja abesten du.
Calamardo, Prticio eta bera auzokideak dira. Gure protagonista metro bat eta hogei cm neurtzen du gutxi gora behera. Bere marraskilo, Garik 30cm neurtzen ditu.

NOR DA?

Larraitz Caballero 

Talde Morea 

3. zikloa

Un día en Bilbao

Un día en el que hacía un tiempo muy bueno, mis padres decidieron pasar el día en Bilbao. A mí no me importaba ir, es una ciudad muy bonita,allí siempre me lo pasaba bien y además Bilbao lo conozco muy bien y no tenia miedo de perderme.Cuando llegamos,fuimos al primer parque que vimos.Más tarde,estuvimos paseando cerca del Guggenheim y nos sentamos en un banco para comer los bocadillos que habíamos llevado en la mochila.Cuándo termine el bocadillo,yo seguía teniendo hambre,entonces fuimos a un bar a comer un pincho. Ya eran las cinco y media,y yo quería comprar chuches.Mi madre me dijo que había una tienda de chuches cerca del bar y que me iba a comprar.Yo le dije que no,que no me iba a perder pero mi madre me dijo que sola no iba a ninguna parte.Yo le insistí y al final me dijo que hiciera lo que quisiera.Entonces, mi padre me dio dinero y yo fui a la tienda.Cuando salí no me acordaba por donde se volví al bar y muy nerviosa.Intentaba recordar el nombre del bar para preguntar a alguien, por donde se iba pero no me acordaba.Lo único que podía hacer era quedarme allí quieta, por si mis padres iban a buscarme. Pasó bastante tiempo, y yo cada vez estaba más nerviosa. No sabía que hacer. De repente oí hombres que iban a ir al bar de Edu.¡Ese era el bar, ahí estaban mis padres! Entonces, lo único que tenía que hacer era seguir a aquellos hombres. Les seguí y allí estaba el bar,pero...!Mis padres no estaban¡ En ese momento si que me puse nerviosa,y lo único que se me pasaba por la cabeza fue que se habían olvidado de mí.Entonces me puse a llorar y una anciana que pasaba por allí me preguntó: 

-¿Qué te pasa, cariño?

Y yo le conté todo . Entonces la amable señora me preguntó haber si sabía el número de teléfono de mis padres,pero en ese momento, de tan nerviosa que estaba, no me acordaba de ningún número de teléfono.La anciana me dijo que me tranquilizara y que no llorara más .La anciana me dijo que la única solución era ir a donde la policía. Entonces me llevó asta allí .La policía me pregunto los nombres de mis padres y con un altavoz lo anunciaron por todo Bilbao. Pasó  media  hora  y de repente aparecieron mis padres y me dieron el abrazo más grande que me habían dado en toda mi vida .Ese día no fue tan malo porque aprendí varias cosas: A hacer caso a lo que me diga mi madre,y que no puedo ir sola por una ciudad tan grande y donde hay  muchas personas que no conozco.

Julene de la Cruz

Ezkia gela 

Berde Iluna   

BIKIAK PARÍSEN

Silvia 15 urteko neska bat da, eta Laura bere bikia.Bikiak oso azkarrak dira, eta abenturak guztatzen zaizkie.Silvia, Laura eta bere gurasoak, Parisera joan ziren oporretan.

Gau batean atera ziren Laurak buelta bat ematera Sena ibaiaren ondotik. Silviak eta Laurak esaten die gurasoei...

-Ama, aita oraitxen bertan etorriko gara-

-Ongi, baian ez berandutu - erantzun zien amak 

Bi bikiek lurrean mapa bat aurkitu zuten altxorra batena zirudiena bi aldiz pentzatu gabe, bazekiten beraiek izango zirela altxorra aurkituko zutenak.

Etxera joan zirenean denak lo egitera joan ziren.

Silviak eta Laurak ihes egin zuten altxorra bilatzeko. Parìs guztia zeharkatu ondoren, Silviak eta Laurak jakin zuten altxorra hotel batean zegoela.

Oso berandu zen, Orduña gau baterako geratu ziren hotelean.

Urrengo egunean gurasoek ikusi zuten Silvia eta Laura ez zeudela eta asko urduritu ziren.Paris guztia zeharkatu zuten beraien bila,baina ez zuten ez Silvia ez Laura aurkitu.Hori gertatzen zen bitartean,Silvia eta Laura hotelean bertan galdetu zuten...

-Badakizue zerbait altxor bati buruz?-galdetu zuen beldurrez beteta.

-Ez , ez dakigu ezer, barkatu.Bina nahi baduzue utziko dizuet sotoan begiratzen-ezn zion sarreran zegoen emakumeak.

-Bai, bai ezkerrik asko- ezan zioten poz-pozik.

Sivia eta Lauraren gurasoak, poliziari deitu zuten neska bilatzeko.

Bitartean Silvia eta Laura sotora ahilegatu ziren, baina ez zuten ezer ikusi. Silvia eta Laura hormara urbildu ziren  eta sentitu zuten ate bat izango balitz bezala.Eta holan zen, hormaren atzean, ate zekretu bat zegoen. Bina ez zekiten nola ireki.

- zer dau hau?- Ezan zuen Silviak kutza pilik bat ikutuz Laura kutza ireki zuen eta biltz bat zegoen, hartu zuen eta armairu bat ireki zen eta ate handi-handi bat zegoen. Laurak giltzarekin irekin zuen eta han zegoen altxorra: zoineko pila bat zen!

-Uau! zer soineko politak!- ezan zuen Silviak.

Soinekoak dizeinatzaile famatu batenak ziren, baina zori txarrez hilda zegoen .Dena dela diru pila balio zuten.

Silvia eta Laura hoteletik atera zirenean altxorra eskuetatik aurkitu zituzten poliziak.

-Zer da guzti hori?-

-Holean aurkitu dugun altxor bat da-

-Urteak daramatzagu altxor urren bila-

-Bai? Oso edarrek dira dira benetan-

-Zuek  nahi al duzue dektektibeak izatea?-

-Bai! nola ez?

Eta poliziak esan zuen bezala horrela izan zen.

Silvia eta Laura detektibe famatuak egin ziren eta Parisen geratu ziren bizitzen.

Pipi Galtzaluze 
Marta Cordero
Berde Iluna

Juan y Txuki

Erase una vez un niño que se llamaba Juan. Él vivía en una casa pequeña cerca de Nueva York. No tenían mucho dinero. Juan siempre había querido ir a Nueva York.

Un día encontró un billete de 500, él pensaba ir a Nueva York y comer un bocadillo o una pizza. A la mañana siguiente cogió un bus de dos pisos y se fue a Nueva York. El bus le dejó en el puente del rio.

Juan llegó al centro de la ciudad, vio un montón de puestos de cosas preciosas como ropas y joyas. Él callejeaba por calles con ropas colgando. De repente se dio cuenta de que le seguía un perro. Era pequeño y a Juan le gustó, fue a mirar si tenía collar y no tenía, parecía abandonado y lo cogió. A la vuelta se lo comentó a su madre, y a su madre le gustó la idea de quedárselo. Lo llamaron Txuki.

Txuki mordía los zapatos de la madre y se comía el jamón york. Un día vieron un cartel que ponía que se buscaba el perro que tenían. Al siguiente día se encontraron con el que habia pegado los carteles, entonces empezaron a discutir.

Juan dijo:

-Mañana haremos una carrera y el que gane se queda con el perro.

Entonces se pusieron de acuerdo. Al día siguiente ganó Juan y se quedó con el perro.

Al cabo de los años Juan se hizo mayor y encontró trabajo y se hizo rico.

Al final se compró un piso en Nueva York.

Autora: June Sagastabeitia

MONTAÑEROS PERDIDOS

Erase una vez cuatro montañeros que estaban en el monte. Al cabo de seis horas de estar allí les vino la niebla, empezó a llover y soplaba mucho el viento.

El mapa se les fue volando y a uno se le rompió una pierna.

Luego como no veían nada se cayeron a una excavación de minas antiguas donde les aguardaba un oso.

El oso notó los pasos de los cuatro montañeros y al ver al oso los montañeros se dispersaron por las minas , el más mayor tenía una escopeta y consiguió matar al oso.

Se reunieron y pidieron ayuda mientras estaban en el hoyo y como no tenían provisiones se tuvieron que comer al oso.

Al de dos horas les mandaron un mensaje de que no podían ir a buscarles hasta dentro de seis días. Los montañeros estaban medio muertos de hambre y desesperados.

Al final les llegó la ayuda y les rescataron con vida.

Autor : Aitor Quintana

Zerura noa!

Bazen behin mutiko bat, Gale deitzen zena. Bere istorioa kontatuko dizuet.
Galek 10 urte zeuzkanean etxean beti abioiez irakurtzen zituen liburuak, nagusitik piloto izateko asmo.
Bere gelan "Gale piloto" deitzen sioten.Gale nagusitu zen eta piloto izateko tzartela lortu zuen. Piloto eskolatik nota hoberena zeukan.
Galeri asko kostatu zitzaion dirua aurreztea, 5 urtetan zehar lan egin behar izan zuen abioneta erosteko dirua  edukiteko.
Beste 2 urte behar izan zituen kerozenerako dirua lortzeko.
Baina azkenean, dirua ez zen izan beharrezkoa. Pertsona batek bere laguntza eskatu zion abioneta edo hegazkina gidatzeko.
Galek ia bere diru guztia etxe txiki bat erosteko erabili zuen eta beste guztia jateko eta janzteko gastatuko zuen.
Ia egunero, aireportura zihoan bere abioneta gidatzeko. Aste bakoitzean, Gale 50€ lortzen zituen eta ez zituen gastatzen txorakerietan.
30 urterekin ume bat izan zuen, Ige deitzen zena. Bere emastea, Rosa deitzen zen. Hilean behin, abioneta eramaten zien Rosa eta Igeri.
Galek, bere lanarekin segitu zuen 13 urte eta , azkenean, hegazkin  handiak gidatzera eldu zen.
Azkoz gehiago irabazten zuen eta abioneta bat erosi zuen.
Egun libreetan, abioiz joaten zen Rosarekin  eta Igerekin.
Denborarekin, beste neska bat izan zuten, Itsaso zuen izena eta oso familia zoriontsua eta hegalaria izan zen.
Itsaso nagusitu zenean, azafata izan zen, bere neba Ige, zaletasun bat izan zuen: animaliak. Parke natural batera joan zen lan egitera.
Galek, bere lanarekin segitu zuen 80 urte izan arte eta jubilatu egin zen.
Horrela izan zen Galeren bizitza.

Martin Bikandi San Millan 

Pagoa gela 5.maila talde morea

Otsoa

Txakur bat bezalakoa da, haragijalea.Otsoak 55 kg inguru pisatzen ditu eta 1,65 m-ko luzeera du.

Animalia indartsua eta arina da, egunean ehun kilometro egin ahal dituena, azkarra da, eta erresistentzia handia du.

Ikusmena, usaimena eta entzumena oso onak ditu:ehitari edo ta harrapakinak oso ondo ikusi, entzun eta usaintzen ditu, nahiz eta oso urrun egon. Oso hadimentzuak dira, aztarna faltzuak uzten dituzte; atzerantz ibili, besteen aztarna gainean ibili...

13 - 14 urteko bizia dute, txakurrek antzera. Otsoaren elikadura oso aldakorra da; animali handi ahala txikiak jaten ditu, eta fruitu txikiak neguan batez ere.

Otsoak basabere ugari dagoen tokietan ez du erasotzen, nahiago ditu orein edo untxiak. Goze handia duenean ardi edo behiak erosko ditu. 

Eta gizakiak erasoko ditu? EZ.

Negu aldera otsoak elkartzen dira sendia osatzeko. Bikoteak urte asko irauten du, askotan bizi oso.

Udaberrirako, emea zuloa egiten hasten da, leku eskutatu baten.Urtero leku bera erabiltzen du eta bederatzi aste pasatutakoan 4-7 otsokume jaiotzen dira, titia emango die 5 hilabetez.

Haragia ere jaten hasten dira.

Otsokumeak jolasten dute eta horren bidez ikasi ere.

Andoni Bikandi 

San milan

3.zikloa 

Eskutitza

                                                                                                                                        Rubén Parra       

                                                                                                                            Talde horia 3.Zikloa 

                                                                                                                                         Ezkia gela

Kaixo, David Villa:

Zer moduz Bartzelona? Nire ustez hobeto jokatzen zenuen Valentziako futbol taldean. Zer moduz moldatzen zara Leo Messirekin?

Nik uste dut oso bikote ona zaretela baina urte onetan kontuz ibili behar zarete Madrilaren taldearekin, zeren lehenengoa doa ligako postuetan eta hiru puntu ateratzen dizkizue. Nire iritziz futbol jokalaririk onena zara eta horregatik zure zale amorratua naiz: zure kamiseta dut ,zure karikatura, zure futbol zenbaki berdina...

Zer pentsatzen duzu Cristiano Ronaldotaz? Uste dut arro bat dela baina urte honetan hobetzen ari da. Beno zure erantzunaren zain nago.

Rubén. P

Kaixo, Rubén:

Oso ondo nago Bartzelona taldean, baina arrazoi duzu esatean Valentzian hobeto jokatzen nuela eta uste dut jokalariekin kordinatua negoela. Oso ondo konpotzen naiz Leo Messirekin, mutiko onada eta ez da Cristiano bezain arrao. Madrilarenarekin ere arrazoia duzu, urte honetan oso talde gogorra du baina gu horaindik ez gara hasi ondo jokatzen. Eskerrik asko pentsatzeagatik munduko jokalaririk hoberena nahizela baina pertsona hori Messi da. Gauza bat Ruben hitz ematen dizut gola zartzen dudanean zuri dedikatuko dizudala.

Beno entrenatzera noa.

AGUR!!!

 David Villa

Deskribapen magikoa

Nik deskribatuko dudana munstro mitologikoa da. 

 15m ko altuera eta 4m ko zapatilak ditu. Arratoi baten aurpegia eta piercing bat du sudurrean, basurdeak bezala.

Bere izena Ipurbetz da, beti ikatzetan ipurdia arraztatzen duelako eta Basajaunen lagun mina da. Olentzero eta Akerbatz ere ezagutzen ditu.

Anboton txabola bat du eta han bizi da eta zarri Tartaloren etxera joaten da bazkaltzera.

Bere herria Turuburueta da. Bere espezialitatea deabruaren zubian pinua egitea da! 

Bere aita herriko alkatea da. 5.000.000 urte ditu Ipurbetzek eta Ipurbeltzen aitak  90.000.000.001 urte ditu, heriko zaharrena da. Ipurbelte Anboto mendiko azkarrena da.

Xabier Irazola

Urdin argia 

Ezkia gela  

                                                                                          

Andoni eta bere zaldia

Behin batean Andoni izeneko mutil batek zaldi bat erosi zuen. Zaldiari Rubio deitu zion. Hasieran ukuiluan egoten zen, gero zelaira eraman zuen eta korrika egiten hasi zen.

Zelaian aste bat pasa ondoren beste zelai batera eramaten, zaldia beldurtu eta haurreko bi hankak altxatu zituen eta tiraka hasi zen, baina ez zuen ospa egin.

Hurrengo astean albaitaria etorri zen eta zaldia zuhaitz batera lotu genuen. Indizioa sartzen hasi zenean zaldia beldurtu eta zuhaitza apurtu zuen, korrika egiten joan zen.

Berriz harrapatu eta zuhaitz potoloenera lotu genuen, txipa ipini genion.

Gabonetan Olentzerori zela bat eskatu nion eta ekarri egin zidan. Orduan nire zaldia eta ni Anbotora joan ginen. Egun hartan kriston behe-lainoa egiten zuen eta galdu egin ginen, orduan Anbotoko Mari etorri zen eta bere kobara eraman gintuen.

Hurrengo egunean itzartu ginenean ni eta nire zaldia bakarrik gelditu ginen.

Mari joan egin zelako, etxera bueltatu ginen eta dena kontatu nien aitari eta amari.

Andoni Arrazola