2010-12-16

PERUKO FAMILIA

Bazen behin Hego Amerikan (Perun) bizi zen familia bat. Familian aita, ama, hiru ume, aitite eta amama ziren. Amak Yolanda zuen izena. Ile luzea eta horia zeukan. Altua zen. Aitak Asmir zuen izena ile laburra eta kizkurra zuen.
Ume gazteenak Jakes zuen izena, ertainak Oier eta zaharrenak Araitz. Ama haurdun zegoen eta amamak ez zuen beste ume bat nahi. Aititek eta amamak ordaintzen zuten dena, etxea, janaria, umeen arropa... Umea jaiotzear zegoen eta amama gero eta aserreago. Aste bat geroago umea jaio zen. Amamak paseatzera eraman zuen eta abandonatu egin zuen. Amama etxera heldu zenean, parkean ostu egin ziotela esan zuen. Ama oso aserre zegoen amamarekin. Ez zuela gehiago paseatzera aterako. Aita, ama eta hiru umeak aurkitzen hasi ziren. Basotik, besteen etxeetan galdetzen... baina ez zuten aurkitu.
Amamak zubi baten azpian utzi zuen bambu artean ezkutatuta. Orduan bazkaltzera joan ziren. Umea ikusten bazuten etxera eramateko esan zioten. Inork ez zuen aurkitzen.
Asteak joan asteak etorri umeak desagertuta jarraitzen zuen.Umeak egun batean zubi azpian jolasten ari zirela, umea negarrez hasi zen. Umeak banbu artean begiratu eta umea agertu zen.
Ama aita eta umeak oso pozik zeuden urte bat joan zen eta amama ohitu egin zen.
DENAK OSO POZIK BIZI IZAN ZIREN!!!!!

Ane Abarrategi

La arena mágica

Había una vez, un hombre muy pobre que lo único que quería era poder alimentar a su familia.
Vivía en la playa con su mujer y sus dos hijos.
Su mujer se llamaba Lila, la niña Petunia, el niño Jirasol y el se llamaba Margarito.
Un día decidió dar un paseo por la playa así que se alejó algo de su casa y mientras andaba pensó haber de donde salia la arena.
Entonces se le ocurrió buscar la repuesta.
Estuvo andando muchas horas y empezó a escarbar. Al poco rato encontró un reloj de arena roto y la arena se salia hacia fuera.
Resulta qué de ese reloj salia la arena de la playa.
De repente salió la diosa Fortuna y le preguntó como se llamaba.
-Me llamo Margarito, soy un pobre que vive aquí cerca del mar.
-Te recomiendo qué cojas un puñado de esta arena, es una arena mágica y puedes pedir un deseo.
Le hizo caso y cogió un puñado.
-¡Deseo poder tener comida suficiente para alimentar a mi familia!
Cuando volvió a su casa no solo tenía comida, si no que también una casa nueva y nunca volvieron a pasar hambre.

June Rose Alfaro
Urdin argia
3.zikoa
Hagina gela

Bob Esponja

Nik deskribatuko dudan pertsonaia mutila da. Ez da benetan existitzen, telebistako pertsonaia delako. Bob Esponja edo Bobelaki deitzen da. Fondo de bikinin bizi da, piña batean bere marraskilo Garirekin.
Ez da pertsona, ez animalia, esponja bat da.
Bera beti kamiseta zuria, prakak marroiak eta korbata gorria eramaten ditu beti jantzita.
Bere lagunik oberena Patricio eta Calamardo dira.
Krustacio crujienten egiten du lan, eta kangreburger izeneko hamburgesak egiten ditu.
Herriko hamburgeserik honenak dira.
Bere lagunak, Calamardo klarinetea jotzen du eta Bob Esponja abesten du.
Calamardo, Prticio eta bera auzokideak dira. Gure protagonista metro bat eta hogei cm neurtzen du gutxi gora behera. Bere marraskilo, Garik 30cm neurtzen ditu.



NOR DA?


Larraitz Caballero 
Talde Morea 
3. zikloa

2010-12-09

Un día en Bilbao

Un día en el que hacía un tiempo muy bueno, mis padres decidieron pasar el día en Bilbao. A mí no me importaba ir, es una ciudad muy bonita,allí siempre me lo pasaba bien y además Bilbao lo conozco muy bien y no tenia miedo de perderme.Cuando llegamos,fuimos al primer parque que vimos.Más tarde,estuvimos paseando cerca del Guggenheim y nos sentamos en un banco para comer los bocadillos que habíamos llevado en la mochila.Cuándo termine el bocadillo,yo seguía teniendo hambre,entonces fuimos a un bar a comer un pincho. Ya eran las cinco y media,y yo quería comprar chuches.Mi madre me dijo que había una tienda de chuches cerca del bar y que me iba a comprar.Yo le dije que no,que no me iba a perder pero mi madre me dijo que sola no iba a ninguna parte.Yo le insistí y al final me dijo que hiciera lo que quisiera.Entonces, mi padre me dio dinero y yo fui a la tienda.Cuando salí no me acordaba por donde se volví al bar y muy nerviosa.Intentaba recordar el nombre del bar para preguntar a alguien, por donde se iba pero no me acordaba.Lo único que podía hacer era quedarme allí quieta, por si mis padres iban a buscarme. Pasó bastante tiempo, y yo cada vez estaba más nerviosa. No sabía que hacer. De repente oí hombres que iban a ir al bar de Edu.¡Ese era el bar, ahí estaban mis padres! Entonces, lo único que tenía que hacer era seguir a aquellos hombres. Les seguí y allí estaba el bar,pero...!Mis padres no estaban¡ En ese momento si que me puse nerviosa,y lo único que se me pasaba por la cabeza fue que se habían olvidado de mí.Entonces me puse a llorar y una anciana que pasaba por allí me preguntó: 
-¿Qué te pasa, cariño?
Y yo le conté todo . Entonces la amable señora me preguntó haber si sabía el número de teléfono de mis padres,pero en ese momento, de tan nerviosa que estaba, no me acordaba de ningún número de teléfono.La anciana me dijo que me tranquilizara y que no llorara más .La anciana me dijo que la única solución era ir a donde la policía. Entonces me llevó asta allí .La policía me pregunto los nombres de mis padres y con un altavoz lo anunciaron por todo Bilbao. Pasó  media  hora  y de repente aparecieron mis padres y me dieron el abrazo más grande que me habían dado en toda mi vida .Ese día no fue tan malo porque aprendí varias cosas: A hacer caso a lo que me diga mi madre,y que no puedo ir sola por una ciudad tan grande y donde hay  muchas personas que no conozco.
Julene de la Cruz
Ezkia gela 
Berde Iluna   


BIKIAK PARÍSEN

Silvia 15 urteko neska bat da, eta Laura bere bikia.Bikiak oso azkarrak dira, eta abenturak guztatzen zaizkie.Silvia, Laura eta bere gurasoak, Parisera joan ziren oporretan.
Gau batean atera ziren Laurak buelta bat ematera Sena ibaiaren ondotik. Silviak eta Laurak esaten die gurasoei...
-Ama, aita oraitxen bertan etorriko gara-
-Ongi, baian ez berandutu - erantzun zien amak 
Bi bikiek lurrean mapa bat aurkitu zuten altxorra batena zirudiena bi aldiz pentzatu gabe, bazekiten beraiek izango zirela altxorra aurkituko zutenak.
Etxera joan zirenean denak lo egitera joan ziren.
Silviak eta Laurak ihes egin zuten altxorra bilatzeko. Parìs guztia zeharkatu ondoren, Silviak eta Laurak jakin zuten altxorra hotel batean zegoela.
Oso berandu zen, Orduña gau baterako geratu ziren hotelean.
Urrengo egunean gurasoek ikusi zuten Silvia eta Laura ez zeudela eta asko urduritu ziren.Paris guztia zeharkatu zuten beraien bila,baina ez zuten ez Silvia ez Laura aurkitu.Hori gertatzen zen bitartean,Silvia eta Laura hotelean bertan galdetu zuten...
-Badakizue zerbait altxor bati buruz?-galdetu zuen beldurrez beteta.
-Ez , ez dakigu ezer, barkatu.Bina nahi baduzue utziko dizuet sotoan begiratzen-ezn zion sarreran zegoen emakumeak.
-Bai, bai ezkerrik asko- ezan zioten poz-pozik.
Sivia eta Lauraren gurasoak, poliziari deitu zuten neska bilatzeko.
Bitartean Silvia eta Laura sotora ahilegatu ziren, baina ez zuten ezer ikusi. Silvia eta Laura hormara urbildu ziren  eta sentitu zuten ate bat izango balitz bezala.Eta holan zen, hormaren atzean, ate zekretu bat zegoen. Bina ez zekiten nola ireki.
- zer dau hau?- Ezan zuen Silviak kutza pilik bat ikutuz Laura kutza ireki zuen eta biltz bat zegoen, hartu zuen eta armairu bat ireki zen eta ate handi-handi bat zegoen. Laurak giltzarekin irekin zuen eta han zegoen altxorra: zoineko pila bat zen!
-Uau! zer soineko politak!- ezan zuen Silviak.
Soinekoak dizeinatzaile famatu batenak ziren, baina zori txarrez hilda zegoen .Dena dela diru pila balio zuten.
Silvia eta Laura hoteletik atera zirenean altxorra eskuetatik aurkitu zituzten poliziak.
-Zer da guzti hori?-
-Holean aurkitu dugun altxor bat da-
-Urteak daramatzagu altxor urren bila-
-Bai? Oso edarrek dira dira benetan-
-Zuek  nahi al duzue dektektibeak izatea?-
-Bai! nola ez?
Eta poliziak esan zuen bezala horrela izan zen.
Silvia eta Laura detektibe famatuak egin ziren eta Parisen geratu ziren bizitzen.

Pipi Galtzaluze 
Marta Cordero
Berde Iluna








2010-12-02

Juan y Txuki


Erase una vez un niño que se llamaba Juan. Él vivía en una casa pequeña cerca de Nueva York. No tenían mucho dinero. Juan siempre había querido ir a Nueva York.
Un día encontró un billete de 500, él pensaba ir a Nueva York y comer un bocadillo o una pizza. A la mañana siguiente cogió un bus de dos pisos y se fue a Nueva York. El bus le dejó en el puente del rio.
Juan llegó al centro de la ciudad, vio un montón de puestos de cosas preciosas como ropas y joyas. Él callejeaba por calles con ropas colgando. De repente se dio cuenta de que le seguía un perro. Era pequeño y a Juan le gustó, fue a mirar si tenía collar y no tenía, parecía abandonado y lo cogió. A la vuelta se lo comentó a su madre, y a su madre le gustó la idea de quedárselo. Lo llamaron Txuki.
Txuki mordía los zapatos de la madre y se comía el jamón york. Un día vieron un cartel que ponía que se buscaba el perro que tenían. Al siguiente día se encontraron con el que habia pegado los carteles, entonces empezaron a discutir.
Juan dijo:
-Mañana haremos una carrera y el que gane se queda con el perro.
Entonces se pusieron de acuerdo. Al día siguiente ganó Juan y se quedó con el perro.
Al cabo de los años Juan se hizo mayor y encontró trabajo y se hizo rico.
Al final se compró un piso en Nueva York.


Autora: June Sagastabeitia

MONTAÑEROS PERDIDOS

Erase una vez cuatro montañeros que estaban en el monte. Al cabo de seis horas de estar allí les vino la niebla, empezó a llover y soplaba mucho el viento.
El mapa se les fue volando y a uno se le rompió una pierna.
Luego como no veían nada se cayeron a una excavación de minas antiguas donde les aguardaba un oso.
El oso notó los pasos de los cuatro montañeros y al ver al oso los montañeros se dispersaron por las minas , el más mayor tenía una escopeta y consiguió matar al oso.
Se reunieron y pidieron ayuda mientras estaban en el hoyo y como no tenían provisiones se tuvieron que comer al oso.
Al de dos horas les mandaron un mensaje de que no podían ir a buscarles hasta dentro de seis días. Los montañeros estaban medio muertos de hambre y desesperados.
Al final les llegó la ayuda y les rescataron con vida.
Autor : Aitor Quintana

Zerura noa!

Bazen behin mutiko bat, Gale deitzen zena. Bere istorioa kontatuko dizuet.
Galek 10 urte zeuzkanean etxean beti abioiez irakurtzen zituen liburuak, nagusitik piloto izateko asmo.
Bere gelan "Gale piloto" deitzen sioten.Gale nagusitu zen eta piloto izateko tzartela lortu zuen. Piloto eskolatik nota hoberena zeukan.
Galeri asko kostatu zitzaion dirua aurreztea, 5 urtetan zehar lan egin behar izan zuen abioneta erosteko dirua  edukiteko.
Beste 2 urte behar izan zituen kerozenerako dirua lortzeko.
Baina azkenean, dirua ez zen izan beharrezkoa. Pertsona batek bere laguntza eskatu zion abioneta edo hegazkina gidatzeko.
Galek ia bere diru guztia etxe txiki bat erosteko erabili zuen eta beste guztia jateko eta janzteko gastatuko zuen.
Ia egunero, aireportura zihoan bere abioneta gidatzeko. Aste bakoitzean, Gale 50€ lortzen zituen eta ez zituen gastatzen txorakerietan.
30 urterekin ume bat izan zuen, Ige deitzen zena. Bere emastea, Rosa deitzen zen. Hilean behin, abioneta eramaten zien Rosa eta Igeri.
Galek, bere lanarekin segitu zuen 13 urte eta , azkenean, hegazkin  handiak gidatzera eldu zen.
Azkoz gehiago irabazten zuen eta abioneta bat erosi zuen.
Egun libreetan, abioiz joaten zen Rosarekin  eta Igerekin.
Denborarekin, beste neska bat izan zuten, Itsaso zuen izena eta oso familia zoriontsua eta hegalaria izan zen.
Itsaso nagusitu zenean, azafata izan zen, bere neba Ige, zaletasun bat izan zuen: animaliak. Parke natural batera joan zen lan egitera.
Galek, bere lanarekin segitu zuen 80 urte izan arte eta jubilatu egin zen.
Horrela izan zen Galeren bizitza.
Martin Bikandi San Millan 
Pagoa gela 5.maila talde morea


Otsoa

Txakur bat bezalakoa da, haragijalea.Otsoak 55 kg inguru pisatzen ditu eta 1,65 m-ko luzeera du.
Animalia indartsua eta arina da, egunean ehun kilometro egin ahal dituena, azkarra da, eta erresistentzia handia du.
Ikusmena, usaimena eta entzumena oso onak ditu:ehitari edo ta harrapakinak oso ondo ikusi, entzun eta usaintzen ditu, nahiz eta oso urrun egon. Oso hadimentzuak dira, aztarna faltzuak uzten dituzte; atzerantz ibili, besteen aztarna gainean ibili...
13 - 14 urteko bizia dute, txakurrek antzera. Otsoaren elikadura oso aldakorra da; animali handi ahala txikiak jaten ditu, eta fruitu txikiak neguan batez ere.
Otsoak basabere ugari dagoen tokietan ez du erasotzen, nahiago ditu orein edo untxiak. Goze handia duenean ardi edo behiak erosko ditu. 
Eta gizakiak erasoko ditu? EZ.
Negu aldera otsoak elkartzen dira sendia osatzeko. Bikoteak urte asko irauten du, askotan bizi oso.
Udaberrirako, emea zuloa egiten hasten da, leku eskutatu baten.Urtero leku bera erabiltzen du eta bederatzi aste pasatutakoan 4-7 otsokume jaiotzen dira, titia emango die 5 hilabetez.
Haragia ere jaten hasten dira.
Otsokumeak jolasten dute eta horren bidez ikasi ere.

Andoni Bikandi 
San milan
3.zikloa 



Eskutitza

                                                                                                                                        Rubén Parra       
                                                                                                                            Talde horia 3.Zikloa 
                                                                                                                                         Ezkia gela
Kaixo, David Villa:
Zer moduz Bartzelona? Nire ustez hobeto jokatzen zenuen Valentziako futbol taldean. Zer moduz moldatzen zara Leo Messirekin?
Nik uste dut oso bikote ona zaretela baina urte onetan kontuz ibili behar zarete Madrilaren taldearekin, zeren lehenengoa doa ligako postuetan eta hiru puntu ateratzen dizkizue. Nire iritziz futbol jokalaririk onena zara eta horregatik zure zale amorratua naiz: zure kamiseta dut ,zure karikatura, zure futbol zenbaki berdina...
Zer pentsatzen duzu Cristiano Ronaldotaz? Uste dut arro bat dela baina urte honetan hobetzen ari da. Beno zure erantzunaren zain nago.

Rubén. P


Kaixo, Rubén:
Oso ondo nago Bartzelona taldean, baina arrazoi duzu esatean Valentzian hobeto jokatzen nuela eta uste dut jokalariekin kordinatua negoela. Oso ondo konpotzen naiz Leo Messirekin, mutiko onada eta ez da Cristiano bezain arrao. Madrilarenarekin ere arrazoia duzu, urte honetan oso talde gogorra du baina gu horaindik ez gara hasi ondo jokatzen. Eskerrik asko pentsatzeagatik munduko jokalaririk hoberena nahizela baina pertsona hori Messi da. Gauza bat Ruben hitz ematen dizut gola zartzen dudanean zuri dedikatuko dizudala.
Beno entrenatzera noa.
AGUR!!!

 David Villa

Deskribapen magikoa

Nik deskribatuko dudana munstro mitologikoa da. 
 15m ko altuera eta 4m ko zapatilak ditu. Arratoi baten aurpegia eta piercing bat du sudurrean, basurdeak bezala.
Bere izena Ipurbetz da, beti ikatzetan ipurdia arraztatzen duelako eta Basajaunen lagun mina da. Olentzero eta Akerbatz ere ezagutzen ditu.
Anboton txabola bat du eta han bizi da eta zarri Tartaloren etxera joaten da bazkaltzera.
Bere herria Turuburueta da. Bere espezialitatea deabruaren zubian pinua egitea da! 
Bere aita herriko alkatea da. 5.000.000 urte ditu Ipurbetzek eta Ipurbeltzen aitak  90.000.000.001 urte ditu, heriko zaharrena da. Ipurbelte Anboto mendiko azkarrena da.


Xabier Irazola
Urdin argia 
Ezkia gela  
                                                                                          

2010-12-01

Andoni eta bere zaldia

Behin batean Andoni izeneko mutil batek zaldi bat erosi zuen. Zaldiari Rubio deitu zion. Hasieran ukuiluan egoten zen, gero zelaira eraman zuen eta korrika egiten hasi zen.
Zelaian aste bat pasa ondoren beste zelai batera eramaten, zaldia beldurtu eta haurreko bi hankak altxatu zituen eta tiraka hasi zen, baina ez zuen ospa egin.
Hurrengo astean albaitaria etorri zen eta zaldia zuhaitz batera lotu genuen. Indizioa sartzen hasi zenean zaldia beldurtu eta zuhaitza apurtu zuen, korrika egiten joan zen.
Berriz harrapatu eta zuhaitz potoloenera lotu genuen, txipa ipini genion.
Gabonetan Olentzerori zela bat eskatu nion eta ekarri egin zidan. Orduan nire zaldia eta ni Anbotora joan ginen. Egun hartan kriston behe-lainoa egiten zuen eta galdu egin ginen, orduan Anbotoko Mari etorri zen eta bere kobara eraman gintuen.
Hurrengo egunean itzartu ginenean ni eta nire zaldia bakarrik gelditu ginen.
Mari joan egin zelako, etxera bueltatu ginen eta dena kontatu nien aitari eta amari.
Andoni Arrazola

2010-11-30

ESKUTITZA

Kaixo logela:
Asko maite zaitut logela.Badakit laster askoz politago eta modernoago ikusiko zara.
Gogoratzen zara horma kontran dituzun arrakalak ? ba aurten, konponduko ditugu eta gainera altzairu berriak, alfonbra berriak...hornituta egongo zara, hormak berdeak izango dituzu eta apalak zuriak.Alfonbra ere zuria izango da armairuak ere aldatuko ditugu,Ikean ikusitakoen ordez,oso politak ziren eta.
Idazteko mahaia ere aldatuko dugu,lar txikia denez gauza asko utzi ahal izango ditut bertan,mahaiak,kaxoiak eta apalak izango ditu eta horrela ez duzu hainbeste gauza gainean edukiko.Kortina berriak izango dituzu, lehengoak oso astunak eta luzeegiak direlako, eta jadanik oso zaharrak daude.
Ikusiko duzu zein polita geldituko zaren. Gainera ez da asko falta,ze jadanik hasi gara altzairu zaharrak kentzen!!!
Irrikitan nago zu berrizturik ikusteko, ez da orain ez nauzula gustatzen baina ikusiko duzu nola lan konponketak amaitzen direnean askoz politagoa egongo zaren.
Ez dut zurekin denbora lar pasatzen baina, pasatzen dudan denbora primeran egoten naiz.Tontoarena egiten lo nagoenean baita nire gurasoekin haserretzen naizenean ere zuregana noa korrika. Zurekin denbora pixka bat egon eta gero, lasai-lasai noa nire gurasoengana.Mila esker !!
Sabaira begiratzen dudan bakoitzean nire aitak itsatsitako izartxoak ikusten ditut eta haserre guztiak pasatzen zaizkit.
Maitane, nire laguna ere ezagutu duzu,zu ikustera joan zenean eta asko gustatu zitzaion ikusi zuena. Horregatik asko maite zaitut eta ez dut nahi inoiz ahaztea.
Beno hauxe izan da guztia ,espero dut beti bezain polita jarraitzea.
Agur bero bat.


NEREA ETXEBARRIA
TALDE HORIA


2010-11-29

DESCRIPCION DE UNA COMPAÑERA DE CLASE

En esta descripción voy a tratar de describir a una persona, mejor dicho a una compañera de clase.
Tiene 12 años. Sus ojos son verdes como perlas. Su pelo es rubio como el sol. Tiene la cara alargada. Es alta y delgada como un roble.
Viste muy bien, casi siempre con vaqueros bonitos y le gustan mucho las chaquetas deportivas aunque también las lleva de otro tipo. Tiene una blusa de color rojo que me encanta. En general destaca por su buen gusto vistiendo y sus colores favoritos son el rojo, el amarillo y el naranja.
Le gusta hacer deporte, sobre todo jugar al fútbol y está apuntada en el grupo de Amorebieta. Cuando juega siempre sabe qué tiene que hacer y dónde tiene que estar para meter goles. También le encanta bailar, además baila muy bien.
Es lista porque estudia mucho, sabe y hace todos los deberes. Dibuja fenomenal.
Es muy respetuosa con sus amigos y amigas porque siempre si a uno de ellos, ellas le pasa algo se queda con él, ella y le tranquiliza.
Es una persona cariñosa porque es muy simpática con los compañeros, compañeras y con los demás. siempre tiene una sonrisa en la cara y eso hace que sea una gran persona.
Tiene una familia acogedora porque cuando un amigo, amiga de ella va a su casa, sus padres le acogen como si fuera su hijo o hija.
Cuando la vi por primera vez, pensé que sería una persona divertida, y la verdad es que lo es. Ella sabe divertirse con los demás.
Esta es toda la descripción sobre esta compañera de clase y además amiga.

Autora: Andreea Neagu
Talde laranja

2010-11-26

Para mi amigo Hicham del colegio Larrea

Hola amigo:
''Espero que la despedida entre nosotros
no te importe un higo''.
Todos te echamos de menos,
las chicas dicen:
-¡Te queremos!.
¿Cuàntos amigos tienes ahì? ¿Uno, cinco diez?
Seguro que contigo como yo
no juegan al ajedrez.
Las chicas te escribiràn un poema,
en vez de cantando,
se estàn peleando.
Son muy pesadas, acabaràn
haciendo limonada.
Adiòs amigo, no se què màs esribirte.
Pero si vienes por aquì  podria decirte.
Adiòs amigo:
''Espero que la despedida entre nosotros
no te importe un higo''.
Espero verte pronto.

                                 DE TU AMIGO DANIEL (Landako - talde gorria)

2010-11-24

Agurra Zelaietatik

Kaixo adiskideok!
Zuen lehenengo lanak ikusi ditugu eta asko gustatu zaizkigu. Gure ustez lan handia egin duzue. Espero dugu zuen lan gehiago ikustea.
Agur eta beste bat arte. Zelaietako Herri Eskolako Prentsako ikasleak.

2010-11-18

Elurra

Bazen behin herri bat Durango izenekoa Bizkaian zegoen.
Egun batean neska bat, Nahia izenekoa eta 11 urtekoa, bere ohetik altzatu zen eta leihotik begiratu zuen eta elurra egiten ari zen .
Nahiak arreba bat zeukan, Maria izenekoa eta 10 urtekoa, eta biak eskolara joan ziren. Bere lehengusuarekin
Ohier izenekoarekin elkartu ziten eta irurak eskolara joan ziren.
Hizkuntzan lenguan zeuden 9:00etan eta leihotik begiratzen hasi ziren, elurra egiten ari zelako.
Gela guztiek patio ordua izatea nahi zuten elurrarekin jolasteko, eta orduan Joana andereñoak esan zuen...
-Ez begiratu leihotik, bestela patio orduan gelan geratuko zarete!!!
Gero Naiareren gelakoek euskera eukin zuten 10:00etan eta gero patio ordua ailegatu zen 11:00etan, eta neska mutilak, Nahia, Maria eta Ohier beren lehengusua izan ezik, elurrezko pilotak bota zizkieten Naiarari, Mariari eta Ohierri.
Naiarari aurpegian eman zioten eta min artu zuen.
Mariak Joana andereñoari esan zion eta Nahia medikura joan zen Joanarekin.
Medikuak esan zion...
-Hori golpea bakarrik izan da.
-Orain gelara itzuli ahal naiz? Galdetu zion Nahiak.
-Bai, agur eta ondo ipini.
-Agur erantzun zion Nahiak.
Nahia gelara itzuli ze, matematikak zeukan 12:00etan.
Matematikak amaitu ondoren, 12:30etan bere etxera joan zen Mariarekin eta Ohier bere lehengusuarekin.
Etxean zegoenean bere amari kontatu zion.
-Ama patio ardua zen eta gelako gustiak Maria Ohier eta ni izan ezik elurrezko pilotak botatzen ari ziren. orduan
Maria, Ohier eta ni korriketan hasi gara eta gelakoak elurrezko pilotekin etorri zaizkigu. Orduan nik gelditu egin naiz eta elurrezko pilotarekin aurpegian emon dit Aitorrek.
-Nahia, ez egin negar nik zainduko dizut golpea, eta beste baterako, ez gelditu edo korriketan joan andereño baten bila, bale... 
-Bai amatxo, asko maite zaitut.
-Nik ere bai, Nahia.

Lanzarote
Yaiza García

Una ruidosa familia


Érase una vez una familia muy ruidosa. Hacían mucho ruido porque siempre tocaban música. Los niños se llamaban Violín y Viola, la madre Chelo y el padre Contrabajo.
Un día cuando estaban ensayando para un concierto en la puerta apareció el vecino Fagot y gritó:
-¡Os voy a denunciar!¡no me dejáis dormir!
Al día siguiente cuando estaban ensayando apareció un policía y dijo que Chelo y Contrabajo tenían que ir a la cárcel.Los niños se quedaron con la tía Piano.
Paso una semana y Chelo y Contrabajo volvieron muy contentos:
-Hola Violín y Viola, no somos culpables, la policía nos a dicho que nuestro trabajo es ensayar y hacer conciertos.
¿Y nuestro vecino Fagot?-Dijo Viola.-Pues, se tendrá que aguantar.-Contesto Chelo.
Entonces toda la familia se puso muy contenta e hicieron una fiesta .Comieron notas musicales de chocolate.

2010-11-03

Aurezpena

Hona hemen lehenengo sarrera. Ados jartzen bagara, laister azkena izango da. Animo eta aurrera!!!